Stablecoiny działają poprzez powiązanie ich wartości rynkowej ze stabilnym aktywem. Ponieważ ich wartość nie zmienia się tak gwałtownie, jak w przypadku kryptowalut o swobodnym przepływie, są one bardziej odpowiednie do wykorzystania jako środek płatniczy w codziennych transakcjach i jako magazyn wartości.  

Po wyemitowaniu stablecoina i powiązaniu go ze stabilnym aktywem, jest on następnie udostępniany publicznie za pośrednictwem księgi blockchain, która rejestruje, kto jest jego właścicielem i wszelkie transakcje z nim dokonywane. Wartość w księdze jest powiązana ze stablecoinem, co oznacza, że właściciel może łatwo wymienić swoje stablecoiny z powrotem na pieniądze fiducjarne po tej samej cenie.  

Stablecoiny są często wykorzystywane jako pomost między bardziej niestabilnymi aktywami kryptograficznymi a walutami fiducjarnymi; posiadacze kryptowalut zamieniają bitcoiny lub ether na stablecoiny, a następnie na walutę fiducjarną, taką jak dolar amerykański, co może ułatwić wydawanie środków. 

Stabilizacja wartości sprawia, że stablecoiny mają większe szanse na wykorzystanie w codziennym handlu niż kryptowaluty, ale nie jest to takie proste. Jedna z kluczowych nierozstrzygniętych kwestii dotyczących stablecoinów koncentruje się wokół tego, w jaki sposób utrzymują one tak zwaną stabilną wartość - to znaczy mechanizmy, za pomocą których te pegi są kontrolowane i w jaki sposób wartość jest poparta rzeczywistą wartością. 

Tak. Spośród setek stablecoinów w obiegu, większość jest powiązana z dolarem amerykańskim, ale są też inne powiązane z towarami, takimi jak złoto lub ropa naftowa, inne aktywa kryptograficzne lub koszyk walut fiducjarnych lub kryptowalut. Niektórzy emitenci stablecoinów używają algorytmu do dostosowywania podaży stablecoinów w oparciu o popyt, aby pomóc w utrzymaniu stabilności cen. Choć matematyka jest skomplikowana, zasadniczo więcej monet jest emitowanych, gdy cena rośnie, a spalanych, gdy cena spada. Niezależnie od tego, czy są to algorytmy, czy też programy oparte na aktywach, większość stablecoinów nie została przetestowana w ramach scenariusza warunków skrajnych. Upadek algorytmicznego stablecoina Terra pokazuje, że stablecoiny nie są izolowane od szerszej zmienności rynku kryptowalut.

Aby stablecoiny pozostały naprawdę stabilne, emitent musi podjąć egzekwowalne zobowiązanie do emisji i odkupienia stablecoina po bieżącej wartości aktywa, z którym jest powiązany, a także do utrzymywania aktywów zabezpieczających stablecoiny w obiegu jako zabezpieczenia, aby można je było w każdej chwili wykupić. Ryzyko, jakie mogą one stanowić dla konsumentów lub ogólnie dla rynków, jeśli nie są odpowiednio zabezpieczone, jest głównym przedmiotem zainteresowania organów regulacyjnych. 

Zabezpieczenie jest naprawdę ważne.  Jeśli stablecoin jest w pełni zabezpieczony, oznacza to, że dla każdego stablecoina w obiegu istnieje jednostka jego aktywów referencyjnych - na przykład dolarów amerykańskich lub złota - utrzymywana w rezerwie przez emitenta stablecoina. Innymi słowy, wartość w pełni zabezpieczonego stablecoina w dolarach amerykańskich z 1 milionem monet w obiegu byłaby zabezpieczona 1 milionem dolarów w gotówce i ekwiwalentach utrzymywanych w rezerwie przez emitenta stablecoina. Oczywiście bez regulacji może być trudno dowiedzieć się, czy emitent stablecoina zapewnił odpowiednie zabezpieczenie. Podczas gdy niektóre firmy kryptowalutowe przeszły w kierunku dobrowolnego "dowodu rezerw" lub "PoR", ale nie ma jeszcze branżowego ani rządowego standardu w tym zakresie. 

Regulacje dotyczące stablecoinów różnią się w zależności od kraju. Podobnie jak w szerszej branży aktywów cyfrowych, regulacje dotyczące stablecoinów są niezwykle fragmentaryczne. Niektóre z nich zabraniają wykorzystywania stablecoinów do płatności lub uniemożliwiają bankom ich emisję, podczas gdy inne proponują nowe regulacje, od wymagania od emitentów posiadania znacznych rezerw gotówkowych lub ograniczania emisji tylko do licencjonowanych banków.   

Z pewnością podejście organów regulacyjnych polegające na wyczekiwaniu uległo radykalnej zmianie. Nie mrugaj okiem, bo przegapisz nowego regulatora, który zmieni lub odświeży swoje stanowisko. Wiele organów regulacyjnych zmieniło lub zamierza zmienić istniejące przepisy, aby objąć nimi działania związane z aktywami cyfrowymi (Wielka Brytania, Singapur, RPA, Australia). W niektórych okolicznościach ustawodawcy uchwalili lub zamierzają uchwalić nowe przepisy dotyczące aktywów cyfrowych (UE, Szwajcaria, Gibraltar, USA). 

Próba poruszania się po tej układance przepisów sprawia, że wprowadzanie innowacji z zachowaniem pewności prawnej jest niezwykle trudne. Wiele rynków, w tym amerykański i brytyjski, zwiększa swoje wysiłki regulacyjne, podczas gdy w UE emitenci podlegają obecnie rygorystycznym wymogom regulacyjnym, takim jak obowiązek utrzymywania rezerw aktywów i zgodności ze szczegółowymi zasadami obejmującymi zarządzanie, ujawnianie informacji, konflikt interesów, mechanizmy rozpatrywania skarg, przechowywanie i inwestowanie aktywów rezerwowych oraz planowanie uporządkowanej likwidacji.   

Tak, wiele z nich. Banki centralne z niepokojem przyglądają się rozwojowi zarówno swobodnie pływających kryptowalut, jak i stablecoinów, ponieważ większość z nich uważa, że nieuregulowane stablecoiny mogą potencjalnie zdestabilizować system finansowy i zaryzykować kolejną światową recesję, jakiej doświadczyliśmy w 2008 roku. A bez regulacji istnieją obawy ze strony rządów, że mogą one również umożliwiać nielegalną działalność finansową, taką jak pranie pieniędzy i uchylanie się od płacenia podatków. 

Cyfrowe waluty banków centralnych - które zostały uruchomione na Karaibach i w Nigerii i są pilotowane w niektórych największych gospodarkach świata, w tym w Chinach, Korei Południowej i Arabii Saudyjskiej, zgodnie z trackerem CBDC Rady Atlantyckiej - byłyby równoważne pod względem wartości z prawnym środkiem płatniczym danego kraju (na przykład banknotami dolarowymi). Są one przeznaczone do użytku w ten sam sposób - jako forma pieniądza cyfrowego, który może być używany do płacenia za rzeczy, podobnie jak prywatne stablecoiny. Jednak w przeciwieństwie do prywatnych stablecoinów, CBDC byłyby emitowane przez bank centralny danego kraju (podobnie jak banknoty dolarowe) i posiadałyby taką samą gwarancję jak waluta papierowa. Niektóre główne rynki, takie jak UE, przyspieszają wysiłki legislacyjne w celu wydania CBDC, podczas gdy z drugiej strony Stany Zjednoczone zakazują obecnie ustanawiania, wydawania i wykorzystywania CBDC w USA, powołując się na zagrożenia dla stabilności finansowej, prywatności osób fizycznych i suwerenności narodowej. 

W 2019 r. świat uważnie obserwował rozwój wydarzeń związanych z projektem stablecoina zaproponowanym przez Meta (wówczas Facebook). Chociaż Meta od tego czasu porzuciła projekt, pozostawiła po sobie spuściznę w postaci zwiększonego globalnego zainteresowania wśród instytucji finansowych i zwiększonej kontroli regulacyjnej w przestrzeni aktywów cyfrowych. 

Głównymi graczami na rynku stablecoinów są emitenci Tether i USDC, największych stablecoinów pod względem łącznej wartości. Wśród nowszych uczestników: PayPal, który uruchomił swojego stablecoina w 2023 r., oraz Fiserv, który ogłosił w poniedziałek nową platformę aktywów cyfrowych opartą na własnym stablecoinie. Tymczasem Mastercard ogłosił we wtorek nowe możliwości i partnerstwa z wieloma z tych graczy w celu obsługi wielu stablecoinów w swojej sieci, skalowania nowych przypadków użycia i głębszego osadzenia bezpieczeństwa i zgodności. Niektórzy oczekują, że banki uruchomią własne stablecoiny lub nowe cyfrowe wersje dzisiejszych depozytów komercyjnych. Ale nawet jeśli banki nie wyemitują własnych stablecoinów, prawdopodobnie nastąpi rosnąca integracja usług związanych ze stablecoinami w tradycyjnych bankach poprzez partnerstwa krypto-bankowe.