Stablecoins werken door hun marktwaarde te koppelen aan een stabiel activum. Omdat hun waarde niet zo wild fluctueert als free-floating cryptocurrencies, zijn ze meer geschikt voor gebruik als betaalmiddel in alledaagse transacties en als waardeopslag.  

Zodra een stablecoin is uitgegeven en gekoppeld aan het stabiele activum, wordt deze vervolgens beschikbaar gesteld aan het publiek via een blockchain-grootboek, dat registreert wie de eigenaar is en eventuele transacties die ze ermee doen. De waarde op het grootboek is gekoppeld aan de stablecoin, wat betekent dat de eigenaar zijn stablecoin gemakkelijk en tegen dezelfde prijs kan inwisselen tegen fiatgeld.  

Stablecoins worden vaak gebruikt als brug tussen meer volatiele crypto-activa en fiatvaluta's; cryptobezitters zetten bitcoin of ether om in een stablecoin en vervolgens in een fiatvaluta zoals de Amerikaanse dollar, wat het makkelijker kan maken om hun geld uit te geven. 

Door de waarde ervan te stabiliseren, is het waarschijnlijker dat stablecoins in de dagelijkse handel worden gebruikt dan cryptocurrencies, maar zo eenvoudig is het niet. Een van de belangrijkste openstaande kwesties voor stablecoins draait om hoe ze die zogenaamde stabiele waarde behouden - dat wil zeggen, de mechanismen waarmee deze pegs worden gecontroleerd en hoe de waarde wordt ondersteund door echte waarde. 

Ja. Van de honderden stablecoins die in omloop zijn, zijn de meeste gekoppeld aan de Amerikaanse dollar, maar er zijn andere gekoppeld aan grondstoffen zoals goud of olie, andere crypto-activa of een mandje fiat-valuta of cryptocurrencies. Sommige uitgevers van stablecoins gebruiken een algoritme om het aanbod van de stablecoin aan te passen op basis van de vraag om de prijzen stabiel te houden. Hoewel de wiskunde complex is, worden er in wezen meer munten uitgegeven wanneer de prijs stijgt en verbrand wanneer de prijs daalt. Of ze nu algoritmisch of door activa worden ondersteund, de meeste stablecoin-schema's zijn niet getest in een stressscenario. De ineenstorting van de algoritmische stablecoin Terra toont aan dat stablecoins niet geïsoleerd zijn van de bredere volatiliteit van de cryptomarkt.

Om stablecoins echt stabiel te houden, moet de emittent een afdwingbare toezegging doen om de stablecoin uit te geven en terug te kopen tegen de huidige waarde van het activum waaraan het is gekoppeld, en om activa die de stablecoins in omloop dekken als onderpand te houden, zodat ze op elk moment kunnen worden terugbetaald. Het risico dat ze kunnen vormen voor consumenten of voor markten in het algemeen als ze niet voldoende door zekerheden zijn gedekt, is een grote zorg voor regelgevers. 

Onderpand is erg belangrijk.  Als een stablecoin volledig door onderpand is gedekt, betekent dit dat voor elke stablecoin in omloop er een eenheid van zijn referentieactiva - bijvoorbeeld Amerikaanse dollars of goud - in reserve wordt gehouden door de uitgever van de stablecoin. Met andere woorden, de waarde van een volledig gedekte stablecoin in Amerikaanse dollar met 1 miljoen munten in omloop zou worden gedekt door $ 1 miljoen in contanten en equivalenten die in reserve worden gehouden door de uitgever van de stablecoin. Natuurlijk kan het zonder regelgeving moeilijk zijn om te weten of de uitgever van uw stablecoin de juiste onderpand heeft verstrekt. Hoewel sommige cryptobedrijven zijn overgestapt op een vrijwillig "bewijs van reserves" of "HbR", is er nog geen industrie- of overheidsstandaard om dit te doen. 

De regelgeving voor stablecoins verschilt per land. Net als in de bredere digitale activa-industrie is de regulering van stablecoins extreem gefragmenteerd. Sommige verbieden het gebruik van stablecoins voor betalingen of voorkomen dat banken ze uitgeven, terwijl andere nieuwe regelgeving voorstellen, die emittenten verplicht om aanzienlijke kasreserves aan te houden of de uitgifte te beperken tot banken met een vergunning.   

De afwachtende houding van regelgevers is zeker drastisch veranderd. Knipper niet met je ogen, anders mis je een nieuwe toezichthouder die zich uitspreekt of zijn positie vernieuwt. Veel regelgevende instanties hebben bestaande regels aangepast of zijn van plan deze aan te passen om activiteiten met digitale activa te dekken (V.K., Singapore, Zuid-Afrika, Australië). In sommige gevallen hebben wetgevers nieuwe specifieke regelgeving voor digitale activa ingevoerd of zijn ze van plan dit te doen (EU, Zwitserland, Gibraltar, VS). 

Als je door deze legpuzzel van regelgeving probeert te navigeren, is het ongelooflijk uitdagend om met rechtszekerheid te innoveren. Veel markten, waaronder de VS en het VK, voeren hun regelgevingsinspanningen op, terwijl emittenten in de EU nu onderworpen zijn aan strenge regelgevingsvereisten, zoals de verplichting om reserves van activa aan te houden en de naleving van gedetailleerde regels met betrekking tot governance, openbaarmaking, belangenconflicten, klachtenbehandelingsmechanismen, de bewaring en belegging van de reserveactiva en planning voor een ordelijke afwikkeling.   

Ja, velen zijn. Centrale banken hebben de opkomst van zowel free-floating cryptocurrencies als stablecoins met bezorgdheid bekeken, omdat de meesten geloven dat stablecoins, als ze niet gereguleerd worden, het potentieel hebben om een financieel systeem te destabiliseren en een nieuwe wereldwijde recessie te riskeren zoals we in 2008 hebben meegemaakt. En zonder regelgeving maken regeringen zich zorgen dat ze ook illegale financiële activiteiten zoals het witwassen van geld en belastingontduiking mogelijk zouden kunnen maken. 

Digitale valuta's van de centrale bank - die zijn gelanceerd in het Caribisch gebied en Nigeria en worden getest in enkele van 's werelds grootste economieën, waaronder China, Zuid-Korea en Saoedi-Arabië, volgens de CBDC-tracker van de Atlantic Council - zouden in waarde gelijk zijn aan het wettige betaalmiddel van een land (bijvoorbeeld dollarbiljetten). Ze zijn ontworpen om op dezelfde manier te worden gebruikt - als een vorm van digitaal geld dat kan worden gebruikt om dingen te betalen, net als particuliere stablecoins. Maar in tegenstelling tot particuliere stablecoins, zouden CBDC's worden uitgegeven door de centrale bank van een land (zoals dollarbiljetten) en zouden ze dezelfde garantie hebben als papiergeld. Sommige grote markten, zoals de EU, versnellen de wetgevende inspanningen om een CBDC uit te geven, terwijl de VS aan de andere kant nu de oprichting, uitgifte en het gebruik van CBDC's in de VS verbiedt, daarbij verwijzend naar risico's voor de financiële stabiliteit, individuele privacy en nationale soevereiniteit. 

In 2019 hield de wereld de ontwikkelingen met betrekking tot een stablecoin-project voorgesteld door Meta (destijds Facebook) nauwlettend in de gaten. Hoewel Meta het project sindsdien heeft verlaten, heeft het een erfenis achtergelaten van toegenomen wereldwijde belangstelling bij financiële instellingen en verscherpt regelgevend toezicht op de digitale activaruimte. 

De belangrijkste stablecoins-spelers zijn de uitgevers van Tether en USDC, de grootste stablecoins in totale waarde. Onder de meer recente toetreders: PayPal, dat zijn stablecoin in 2023 lanceerde, en Fiserv, dat maandag een nieuw platform voor digitale activa aankondigde, verankerd door zijn eigen stablecoin. Mastercard kondigde ondertussen dinsdag nieuwe mogelijkheden en partnerschappen aan met veel van deze spelers om meerdere stablecoins op zijn netwerk te ondersteunen, nieuwe use-cases op te schalen en beveiliging en compliance dieper in te bedden.  Sommigen verwachten dat banken hun eigen stablecoins zullen lanceren, of nieuwe digitale versies van de huidige commerciële deposito's. Maar zelfs als banken geen eigen stablecoins uitgeven, is het waarschijnlijk dat er een toenemende integratie van stablecoin-gerelateerde diensten binnen traditionele banken zal zijn via crypto-bankpartnerschappen.